کہانی پراگا بے بے

ایس ساقی

وے تیرا کوٹ کتھے؟ بے بے دا ایہہ اگلا سوال سی جس نوں سن کے اک واری تاں میں کمب گیا۔ مینوں لگا جویں بے بے نے میری چوری پھڑ لئی سی۔ مینوں کجھ وی سمجھ نہ آوے کہ ماں نوں ایہدا کی جواب دیواں، پر میں ترنت اپنے آپ نوں سانبھ لیا۔
بے بے کوٹ تاں میں کل سکول وچ چپڑاسی نوں سنبھال دتا سی، کبڈی کھیڈدے ہوئے اوہ میلا جو ہو جاندا۔ ایہہ گل سولاں آنے جھوٹھ سی، پر اپنے بچا لئی بے بے نوں آکھ جویں کجھ چر لئی تاں میں سبھ فقراں توں سرخرو ہو گیا سی۔ میں تیز تیز قدم پٹدا سکول ساہمنے بنے پارک ول ہو گیا۔ ٹردا ہویا میں سارے راہ وار وار منہ وچ واہگورو واہگورو وی آکھدا جا رہا سی۔ پر اتھے تاں کجھ وی نہیں سی۔
میں پہلاں اک جھاڑی، پھر دوجی جھاڑی تے پھر پارک دے سارے بوٹے چھان مارے، پر مینوں کوٹ نہیں ملیا۔ اس نوں کوئی پہلے دن ہی چک کے جو لے گیا سی۔ میں جویں ہمبھیا ہویا اتے مانسک طور تے تھکیا ہویا چپ کر کے پارک دے اک بینچ تے بیٹھ گیا۔ میرے من وچ اس ویلے گواچے ہوئے کوٹ توں سوائے ہور کجھ نہیں سی۔ اوہ تھاں بیٹھیاں مینوں اپنے کوٹ دے نال ہی بے بے وی یاد آ جاندی۔ اس طرحاں ہندیاں سار کوٹ بنن دی لمبی کہانی میرے من وچ گھم جاندی۔ پھر کوٹ بارے سوچدیاں ہی میریاں اکھاں چھلک پیندیاں۔
سکول دی گھنٹی کدوں دی وجع گئی سی۔ بچے سکول جا کے سویر دی پرارتھنا وی بولن لگ پئے سن، پر میں اجے وی اسے طرحاں بینچ تے بیٹھا سی۔ اسے تھاں بیٹھیاں کافی دھپ چڑھ گئی تاں میں سکول جان دی تھاں گھر نوں پرت پیا۔ میرا سکول جان دا اکا ہی من نہیں سی۔ میں ہولی ہولی جویں اپنیاں لتاں دھریکدا ہویا گھر مڑیا آ رہا سی۔ میرے پیر جویں مناں بھارے ہو گئے سن اتے میرے کولوں چکے نہیں جا رہے۔ میں گلی پار کرکے گھر موہرے پہنچیا تاں بے بے باہر دراں موہرے جھاڑو مار رہی سی۔
وے چھوٹیا، توں اینی چھیتی مڑ آیا۔ کی سکول چ چھٹی ہو گئی؟ ماں دی گل تے کجھ نہ بول کے میں بوہے راہیں سدھا اندر چلا گیا۔ اندر جا بستا اک پاسے سٹ میں سر نیواں کرکے منجے تے بیٹھ گیا۔ بے بے وی کجھ چر دراں موہرے جھاڑو مار کے اندر آ گئی۔ اس ویلے گھر ہور کوئی نہیں سی۔ وے کی ہویا تینوں؟ ایوں سر سٹی کیوں بیٹھیں؟ اس واری بولدیاں بے بے دی آواز وچ تیزی سی۔
بے بے کوٹ۔
وے ہویا کی تیرے کوٹ نوں؟ بے بے دے پچھن تے پہلاں میں ہولی ہولی اتے پھر اچی آواز وچ رون لگا۔ اس دے دوجی واری پچھن تے میں روندیاں اس نوں ساری گل سچ سچ دس دتی۔ میں اس نوں ایہہ وی دس دتا کہ کل میں جھوٹھ بولیا سی اتے سکول وچ چپڑاسی نوں کوٹ پھڑان والی گل وی من گھڑت سی۔ گل کردیاں میں اجے وی روئی جا رہا سی۔ مینوں ایہہ وی لگ رہا سی کہ کوٹ گواچ جان کرکے ماں کولوں مینوں مار وی پوے گی۔ دوجے پاسے میرے من وچ اس مار دا بھورا وی ڈر نہیں سی۔ پھر اس توں سوائے اجیہا ہور کی سی جس کرکے من وچ کوٹ گواچ جان دی گل آندیاں ہی میرا رونا نکل آندا۔
میرے مونہوں ایہہ گل سن کے اک واری تاں بے بے دے چہرے تے غصے دیاں لکیراں ابھر آئیاں۔ مینوں ہٹکورے لے کے روندا ویکھ کے اس نے جھاڑو اک پاسے دھر دتا۔ اوہ میرے نیڑے آ کے میرے نال لگ کے منجے تے بیٹھ گئی۔ اس نے میرا سر سجے ہتھ نال کھچ کے اپنے نال لا لیا۔ تھوڑھے چر بعد میں ویکھیا کہ بے بے دیاں اکھاں پانی نال بھریاں ہوئیاں سن، پر ایہہ میری سمجھوں اکا ہی پرھے سی کہ بے بے میرا کوٹ گم ہو جان کرکے رو رہی سی جاں مینوں روندا ویکھ کے اس دیاں اکھاں بھر آئیاں سن۔٭٭