گوتم دا قتل

کپل ستو دا راجپاٹ، راج کماری یشودھرا تے نکے جہے راہل نوں ستیاں چھڈ کے بیلے ٹر جان والا گوتم تن دن پہلاں بلکل جیوندا جاگدا سی۔
اوہ کوئی پیغمبر نہیں سی، نہ ای کسے دھرم دی نیہہ رکھن والا کوئی اوتار۔ اوہ تاں اپنیاں اچھاواں نوں تیاگن والا اجیہا راج کمار سی جہڑا اپنی شرینی چھڈ کے عام لوکائی وچ آن رلیا تے گیان حاصل کرن لئی جنگل بیلے گھمن لگ پیا۔ کہندے نے زر، زمین منکھی جیون دیاں وڈیاں لوڑاں نیں۔
کئی بندے چنگے جاں مندے ڈھنگ نال ایہناں نوں حاصل کرن دی لڑائی وچ پوری طرحاں زندگی وچ جپے رہندے نے۔ غوتم نے جون، زر تے زمین تے نال اک نویں جمے پت نوں وی چھڈ دتا۔ شاید سچ نوں حاصل کرنا اوہدے لئی ایہناں ساریاں لوڑاں توں زیادہ ضروری سی۔
”ہاں! ہاں! بس تن دن پہلاں دی گل اے اوہ بلکل جیوندا جاگدا ساڈے محلے وچوں لنگھیا سی۔ اوہ کلا نہیں سی سگوں اوہدے نال سچ نوں بھالن والیاں دی اک پوری ڈھانی سی جو بیہے دی بوہے بوہے جا کے کنڈی کھڑکاندے تے بھکھیا وچ جو کجھ وی ملدا اوہنوں رل کے کھا لیندے۔ اوہ سارے اکو جہے سن۔ ننگے سر، ننگے پیر تے تھوڑھے جہے کیسری لیڑیاں نال اپنے اپنے پنڈے نوں لکایا ہویا سی۔”
میں گوتم نوں پچھیا، ”بابا! توں چم دیاں جتیاں دی تھاں لکڑ دیاں کھڑاواں کیوں پائیاں ہوئیاں نے؟ تیرے پیر نہیں دکھدے؟” اوہدے سکے ہوئے بلھ کمبے اتے اک نرم جہی آواز آئی، ”کھڑاواں پان دا کارن ایہہ اے کہ ایہناں دی آواز سن کے کیڑے کیڑیاں تے سپ ٹھونہیں ادھر ادھر ہو جان تے میرے پیراں ہیٹھ آ کے مرن توں بچ جان۔”
”تہاڈے منہ اتے دکھ تے تھکیواں کاہدا اے؟” میں پچھیا۔
”دنیاں دکھاں دا گھر اے۔ اتھے کون ہے جو سکھی اے۔ صرف اوہی سکھی اے جسدے عمل چنگے ہن جو دنیاں نوں دکھ نہیں دیندے۔ میں گوانڈھ دی ریاست نوں جا رہاں۔ سنیا اے اتھے دے واسی دکھ، بھکھ تے بیماریاں وچ پھسے ہوئے نیں۔”
تے اوہ امن، سکھ تے چین دا سنیہا لے کے گوانڈھی ریاست ول ودھیا۔ اوہنے ویکھیا ریاست دے ہر واسی نے اپنے غل وچ ہاراں تے کتاباں دی تھاں لوہے دے کڑے جہے پائے ہوئے نے جہناں نوں اوہ سنکوک دا ناں دیندے سن۔ ہر پاسیوں بارود دی بدبو تے پٹاکیاں دیاں آوازاں آ رہیاں سی۔ لوکی دکھ تے بھکھ دے مارے ہائے ہائے کر رہے سن۔ پہلے دوجے دیشاں ول نس گئے سن۔ باقی مر گئے سن۔ جو زندہ سن اوہ مریاں نالوں وی بھیڑی حالت وچ سن۔ نت نت دی لڑائی نے کسے دی لت، کسے دی اکھ، کسے دا ہتھ ونجاہ چھڈیا سی۔
گوتم نے راہ جاندے اک بندے نوں پچھیا، ”بھائی کیہ گل اے تہاڈی ریاست وچ ایڈی ورانی کاہنووں اے؟ کوئی بچہ، کوئی تیویں، کوئی جوان نظر نہیں آندا۔ جے کوئی ہے وی تاں اوہ نہ ہویاں ورگا لگدا اے۔ نالے تسیں اک دوجے نال کیوں لڑدے او؟ لڑنا بھڑنا بند کرو؛ تسیں دکھاں درداں، بھکھاں، بیماریاں نال کیوں نہیں لڑدے؟”
”انج لگدا اے جویں توں ساڈی ریاست وچ پہلی وار وڑھیا ایں! شاید تینوں پتہ نہیں کہ اتھے صرف ساڈے دھرم نوں منن والے ہی رہِ سکدے نیں۔ مینوں لگدا اے توں کسے ہور دھرم دا بندہ ایں؟”
”نہ میرا کوئی دھرم اے تے نہ ای میں کسے دھرم دے ورودھ آں۔ سارے دھرم نیکی دا پیغام دیندے نیں۔ میں تے بندے دی زندگی نوں صرف چار چیزاں وچ ونڈیا اے۔ (جاری)