پُٹھے ٹُردے لوک

ڈاکٹر کرامت مغل

سویر دے دَس ساڈھے دَس دا ٹایم سی جدوں اوہ فرزانہ نوں موڑ کے لیائے۔
جس دِن توں اوہ اُدھل کے گئی سی اوس دن توں ای اوہدے بارے وَن سونیاں گلاں گردش کرن لگ پئیاں سن۔اِک زنانی جہنوں ٹُرپھر کے،ایدھر دیاں گلاں اودھر تے اودھر دیاں گلاں ایدھر کرن دی عادت سی۔اِک گھر اَپڑی تے اوس گھروالیاں نال فرزانہ دے اُدھلن دیاں گلاں کرن لگ پئی۔
’’وڈّے پُتر نوں راتیں نشا دے دتا۔اوہ دُھت ہوگیا۔منڈے دے سرہانیوں نشے دیاں گولیاں دا پتّا ملیا اے۔اوہدے وچ حالے وی چار گولیاں ہیگیاں سن،سائیاں نے اوہ گولیاں دا پتاّ وی لے جا کے تھانے دے دِتا اے۔‘‘
جواب وچ بندا بولیا’’ہاں جوان پُتر،بھاویں حالے پورا جوان نہیںاے ہویا پر پُتر تے جمدے ای جوان ہوندے نیں،اوہ جو اللہ نہ کرے ،اوہنوں کجھ ہو جاندا۔
’’ہاں بلکل گھر والا وچارا گھر نہیں سی۔اوہ تاں بِما ر بھین نوں ملن گیا ہویا سی،جے گھر ہوندا تاں اوہدے نال پتا نہیں کیہ کردی یاں کیہ کرواندی‘‘
’’اوہ وی ٹھیک اے پر میں ایہ آکھ رہیاں کہ فرض کیتا پُتر نوں اوہنے جہڑیاں گولیاں دِتیاں نیں تھوڑی جہی خوراک ودھ ہوجاندی تاں فیر؟ایہ کہڑا ڈاکٹر یاں نرس اے جے ایہنوں سارا پتا سی کِنّیاں گولیاں کھانیاں نیں تے کِنّیاں نہیں کھانیاں۔ایسراں لوکی مَروی جاندے نیں‘‘۔اوس نے ساہ لیندیاں کہیا۔ ’’ایہنوںاوورڈوز۔ کہندے نیں‘‘۔
’’ہاں مر وی جاندے نیں لوکی آکھدے نیں پُتر واسطے اوہنے فیر وی ہتھ ہولا رکھیا۔جے ایہدا گھر والاگھر ہوندا تاں شاید اوہنوں مار کے ای جاندی‘‘
’’ہاں تے ایسراں دیاں زنانیاں اِنج ای کردیاں نیں۔کئی واری اخباراں وچ پڑھیا اے یاں فیر ٹی وی تے خبراں سُنیاں نیں۔زنانی نے اپنے آشنا نال رَل کے شوہر نوں ماردِتا۔ایہ زنانیاں نوں جدوں وج کھج جاوے فیر ایہ کسے دیاں سکیاں نہیں بندیاں۔ہلکیاں ہو جاندیاں نیں‘‘
’’ہاں چنگا ای اے اوہ گھر نہیں سی،پُتر نوں نشے دیاں گولیاں کھوادتیاں نالے مال آلے کوٹھے وچ گھل دِتا۔آکھدی اے اوتھے جاکے سوں ابّاتیرا گھر نہیں اے۔ایہ نہ ہووے کوئی اپنیاں گاواں چوری کرکے لے جاوے‘‘۔ ’’اچھا اِنج کیتا اوہنے‘‘
’’ہاں۔اوس توں بعد اَرام سکون نال اوہنے پانی تتّاکیتا تے مَل مَل پِنڈے توں مَیلاں لاہ لوہ کے کریماں تے لوشن لا، لو کے اٹِن شِن ہوکے گئی اے۔‘‘
’’اچھا میلاں لاہ لو ہ کے گولیاں دے دُو کے ‘‘
’’مُنڈا آپ دَسدا پیا اے۔اِنج لگدا اے مُنڈے نوں ماں دیاں ساریاں گلاں دا پتا سی‘‘
’’تیرا مطلب اے مُنڈے نوں پتا سی کہ اوہدی ماں دی کسے بندے نال گل بات اے؟‘‘
’’پتا اوہنوں سارا سی۔ماں نے اوہنوں خرچا دے کے تے ہور لالچ دے دو اکے اپنے وَل کیتا ہویا سی۔منڈا بال عمراں ’’اگلامون￿ہ ‘‘ حالے اینا سیانا نہیں اے‘ ‘۔
’’اچھا تاہیوں جد کدے جلّا’فرزانی نوں وِگڑے سورے توں آکھدا سی اودوں مُنڈا ماں دی سائیڈ کُٹدا۔اودوں ای ایہدابُوتھا کُٹیا ہوندا تاں ایہنے ایہ کم کرنا ای نہیں سی‘‘۔
’’ہاں پر مُنڈے نوں ایہ نہیں سی پتاکہ میری ماں اُدھل ای جاوے گی۔اِک واری ایہ مُنڈے نوں لے کے اودھر ،ویاہ تے وی گئی سی‘‘۔
’’اچھا جہڑے بندے نال نکل تے گئی اے اوہناں دے ویاہ تے؟‘‘
’’بھائی چارا جو بنیا ہویا سی پر ایہ بھائی چارا صرف فرزانہ دا ای سی۔اوہدابندا نہ کدی گیا نہ آیا نہ اوہ کدی ایتھے آئے،ایہو دوویں ماں پُتر ای اوتھے جاندے سن۔اوس بندے دی بیوی دی سہیلی بنی ہوئی سی‘‘۔

’’اوہ تاں وکھالا سی۔اَصل تاں بندے نال یاری سی ناں؟‘‘
’’ایتھے اپنیاں نال بھاء جی پورا نہیں لتھا جاندا تے بگانیاں دے ویاہ تے چلے جائیے تے خرچا کرئیے۔‘‘
’’نالے بڑے بڑے بھائی چارے بنا کے ویکھے نیں۔ساری عمر ایہو ای کردے رہے آں۔کوئی لبھت نہیں اے‘‘
’’سچ آکھیا ای بھراوا میرا پرائزبانڈتے میرے بندے دے کجھ پیسے گھر پئے سن اوہ وچ پاکے اسیں تاں اِنورٹرلیا اے۔بجلی سارا سارا دن نہیں آندی سی تاں بڑا تنگ ہووی دا سی۔نہاون دھوون توں بیٹھے رہی دا سی۔تے ایہ فرزانی، ایہنوں ایہدے بندے نے آکھیا سی کوئی آٹا دانہ لے لئیے توں ویاہ تے نہ جا۔پر ایس نے اپنے سائیں دی اِک نہ سُنی۔اِک کن توں سُنی تے دُوجیوں باہر کڈھ دِتی۔بدو بدی ویاہ تے گئی۔پندرھاں سولھاں ہزار دے اوہناں ساریاں جئیاں دے لِیڑے بنا کے ویاہ تے لے کے گئی،اوہ سولھاں ہزاررُپیا حالے دُکان تے کھلہا اے۔‘‘
’’بڑا بھیڑا کیتا سو‘‘
’’ہاں بڑا بھیڑا ہویا اے‘‘
’’جدوں عقل تے پتھر پے جاون تاں سُدھ بُدھ نہیں رہندی۔تُوں بھیناں غصا نہ کریں میراپیو آکھدا ہوندا سی زنانی دی مت کھُتی وچ ہوندی اے۔بارھاں وَجے اوہ وی نکل جاندی اے۔سیانے غلط تاں نہیں ناں آکھ گئے۔‘‘
’’لوکی وی بھراوا آٹیوں وال کڈھدے نیں۔آکھدے نیں زنانی مون￿ہ زور سی۔ بندے کولوں سنب￿ھالی نہ گئی تے اوہ پترے واہ گئی۔‘‘
’’تے ایتھے وی تاں اوہ من آئیاں ای کردی رہی۔ایتھے کہڑا اوہ کسے دی پابند سی۔‘‘
’’سیانے آکھدے نیں جتھے پین کنالیاں اوتھے کیہ کرن تھالیاں۔جہڑے رُگاں نال کھاون ہِلے ہوون اوہناں دا چمچیاں نال کجھ نہیں بندا‘‘۔
’’میں سُنیا اے گھر وچ جہڑا کوئی جمع جتھا ہے سی اوہ وی ہُونجھ کے لے گئی اے۔‘‘
’’کیہ پتا اے بھراوا اللہ ای جانے۔ ساڈے نال کہڑا اوہنے کوئی سر صلاح کیتی۔یاں سانوں دس پا کے گئی اے‘‘
’’میرا مطلب خُدا نخواستا ایہ نہیں اے۔میں تاں سُنی گل کیتی سی‘‘
’’گل بندا اوہ کرے جہڑی پھبدی ہووے ایویں لوکی گلاں بناندے نیں جھوٹھ ماردے نیں۔‘‘
’’فیر زیادا نہیں دس ویہ ہزار تاں ضرور لے کے گئی ہونی ایں؟‘‘
ہاں جہڑی گاں ایہناں جٹاں کولوں ادھیارے تے لئی سی اوہ ہن ونڈیجی اے اوہدے جہڑے پیسے ایہناں نوں آئے سن اوہ ضرور لے کے گئی اے۔‘‘
’’ایہناں تاں ڈھائی لکھ لکھایا اے۔‘‘
’’ہُن جو مرضی بنائی جاون تے لکھائی جاون۔اُونہ￿ ڈھائی لکھ۔گھر ایہناں دے بھُکھ نچدی اے تے گلاں کردے نیں ڈھائی لکھ دیاں۔آخر تاں اوہنے جیندی نے آنا اے، سبھ جھوٹھ سچ دا نتارا ہو جاوے گا۔‘‘
’’چلو پیسے تاں آون جاون والی شئے نیں۔عزت دا تاں کوئی مُل نہیں۔ایہ آپ وی گئی تے نال ای نِکّی دِھی وی لے کے گئی۔اِکٹھیاں دو عزتاں۔‘‘
’’ہاں بڑا کمل ماریا سو۔میری وی بھین بنی ہوئی سی۔دِل میرے نوں وی کجھ کجھ ہوندا اے۔‘‘
’’سُنیا اے اَٹھے ٹیم موبائل ہتھ وچ رہندا ساہو‘‘
’’ہاں اِک دو واری کھوہیا وی گیا پر اوہ جھبک چوئے سٹ کے واپس لے لیندی۔‘‘
بھئی عورتاں نوں ایہ بڑا وَل آندا اے‘‘۔
’’کہڑا؟‘‘ ’’ایہو مرداں نوں اپنے وَس وچ کرن دا۔ (جاری اے)