نتانی

محمد منشاء یاد

دوپہر ڈھل گئی سی جدوں نمبردار دی گھروالی ستبھرائی اس نوں اپنے نال لے کے اسدے گھر چھڈ آن لئی نکلی سی۔
اوہ میلے وچ لٹ لئے جان والے تے خالی ہتھ گھر واپس آن والے بچے وانگ نیویں پائی، گم سم جہی ستبھرائی دے پچھے پچھے تر رہی سی۔ اوہ اسنوں واری واری تسلیاں دے رہی سی پر اوہ سکے پتے وانگ کمب رہی سی۔ اوہ چہرہ جس اتے غلاب ٹہکدے تے کلیاں جھمدیاں سن، ہلدی وانگ پیلا ہویا ہویا سی۔ اسنے چادر نال سارا سریر تے منہ سر لپیٹیا ہویا سی پر اسنوں اپنے ننگے پن دا احساس کھائی جا رہیا سی۔ پنڈ دیاں تیویناں تے منڈے کھنڈے اسنوں انج رک رک کے دیکھ رہے سن جویں اوہ مداری دے پچھے پچھے تر رہی باندری ہووے تے ہنے کسے موڑ ‘تے رک کے کھیڈا پان والی ہووے۔
کاش! اوہ اسنوں رات دے ہنیرے وچ لے کے آندی۔’ اسنے دکھی من نال سوچیا۔ پر ہن سارے فیصلے دوجیاں دے ہتھ سن۔ اپنا فیصلہ غلط ثابت ہو جاوے تاں اگلے فیصلیاں دا ادھیکار اپنے آپ کھس جاندا ہے۔
اسدیاں لتاں کمب رہیاں سن تے پیر لڑکھڑا رہے سن جویں اوہ اپنے گھر نہ جا رہی ہووے بلک پھانسی دے تختے ول تری جا رہی ہووے۔ نمبردار تے پنڈ دے موہتبر بندیاں نے اسنوں لیان ویلے یقین دوایا سی کہ اسنوں کجھ نہیں کیہا جاوے گا پر اوہ اپنے گھروالیاں نوں جاندی سی کہ جے اوہ کسے طرحاں جیوندی بچ گئی تاں اسدا جیوننا موت نالوں بدتر ہووے گا، اوہ اسدے ہتھ پیر ضرور توڑ دین گے تے اوہ کئی دناں تیک زخماں دی پیڑ نال کراہندی رہے گی۔
ستبھرائی اسدے اگے اگے اسدے گھر وچ انج وڑی جویں جیتو فوج دا جرنیل فتح کیتی سلطنت وچ پرویش کر رہیا ہووے۔ پر ایتھے اوہناں دوواں ول کسے نے اکھ چک کے وی نہیں سی دیکھیا۔ ماں برانڈے وچ منجی اتے بیٹھی چول صاف کر رہی سی، اوہ اسے طرحاں چپ چاپ بیٹھی چول چگدی رہی۔ چھوٹا بھرا لکڑاں پاڑ رہیا سی، اوہ اوویں ہی لکڑاں پاڑدا رہیا۔ وڈا اک کونے وچ پئی منجی دی دون کس رہیا سی، اوہ وی اپنے کم وچ رجھیا رہیا۔ صرف بھابی نے اس ول اک نظرے دیکھیا سی پر انج جویں گھرے وڑ آئے کسے کتے بلے ول دیکھیا جاندا ہے۔…ہاں، اسنے ستبھرائی نوں بیٹھن لئی سر دا موڑا لیا دتا سی، پر مونہوں کجھ نہیں سی بولی۔ ستبھرائی خود ہی واری واری ساریاں نوں مشورے دیندی تے نصیحت کردی رہی کہ ‘آدمی غلطیاں دا پتلا اے…اس عمر وچ اجیہی غلطی ہو ای جاندی آ…اللہ تعالی معاف کرن والے دے عزت مان وچ بڑا وادھا کردا اے’…وغیرہ، وغیرہ۔
اوہ سدھی پچھلے کمرے وچ چلی گئی تے دروازے نال لگ کے اس جگہ بیٹھ گئی جتھوں سارے نظر آ رہے سن اس سبھ کجھ دیکھدی تے سندی رہنا چاہندی سی؛ اسنوں ڈر سی کہ لکڑاں پاڑدا ہویا بھرا کہاڑے سمیت اس کول آوے گا تے سکی لکڑ وانگ اس دے ٹوٹے ٹوٹے کر سٹے گا۔
تھوڑی دیر بعد ستبھرائی جان لگی تاں اسدے دل نوں ڈوب پین لگا۔ اسنوں لگ رہیا سی، اسدے جاندیاں ہی اوہ اندر آ جان گے تے اوہ اوہناں توں اپنی زندگی دی بھیکھ وی نہیں منگ سکے گی۔ کجھ منگن جاں کجھ معاف کروان لئی لفظ ضروری ہندے نے تے اس دے کول پچھتاوے تے افسوس دے سوائے کجھ وی نہیں سی۔ پر جدوں ستبھرائی دے جان توں کافی دیر بعد وی کسے نے اسنوں برا بھلا کیہا نہ کوئی ڈنڈا جھنڈا لے کے اندر آیا تاں اسنوں ہول پین لگ پئے…شاید اسدا جرم اجیہا سی کہ کسے چھوٹی موٹی سزا نال اسدی معافی ممکن نہیں سی۔
شام ہون والی سی وریامو کہاڑا اک پاسے سٹ کے دودھ چون چلا گیا۔ وڈا بھرا گامو حقہ تازہ کرن لگیا۔ ، بھابی نکی سگریا نوں گودی چک کے چلھے کول جا بیٹھی۔(جاری)