پچھتاوا

بلوِندر کور کھرانا

میری اوس سکول وچ بدلی ہوئے نوں مساں دو کو مہینے ہوئے سی۔ آندے ہی مینوں بارہویں جماعت دی انچارج بنا دتا گیا۔ اس جماعت وچ چالی کڑیاں سن پر پنج چھیج کڑیاں دا اک گروپ سی، جو ہر کم وچ اگے رہندیاں۔ ہس ہس کے کم کردیاں اوہ کڑیاں مینوں چنگیاں لگدِیاں۔ سکول دا کوئی وی فنکشن اوہناں بِناں پورا نہ ہوندا۔ کدی اوہ ناٹک دے ابھیاس لئی جا رہیاں ہوندیاں، کدی ڈانس اتے کویتا دی تیاری لئی۔ اوہ اکثر انعام جت کے آندیاں، جس کرکے پرنسپل اتے باقی استاد اوہناں دیاں تعریفاں کردے رہندے۔ جماعت استانی ہون کرکے مینوں اوہناں دی پڑھائی دی فِکر رہندی۔ میں کئی وار اوہناں نوں سمجھاندی، کلچرل سرگرمیاں وچ حصہ لینا ضروری ہے پر پڑھائی دی قیمت تے نہیں، ہن پڑھائی ول جٹ جا۔ اوہ ہمیشہ میری تسلی کروا دیندیاں کہ اوہ پڑھائی ول وی پورا دھیان دے رہیاں ہن اتے اوہ دیندیاں وی۔ ایس گل دا پتہ اوہناں دیاں کاپیاں اتے ٹیسٹاں وچ ائے انکاں توں لگ جاندا۔
پر اوہناں وچ اک کڑی سی سنجنا، جس دے نمبر چنگے نہیں سن۔ بہت پیاری جیہی کڑی سی سنجنا۔ ہمیشہ ہسن والی، گلاں وِچ سبھ دا دِل جِت لین والی اتے سبھ استانیاں دا کہنا منن والی۔ میں جدوں اوس نوں کہندی، سنجنا! بہت ہو گئے ڈانس، ناٹک، ہن پڑھائی ول دھیان دے۔ بارہویں جماعت ہے، بورڈ دے پیپر ہن، ایس جماعت وچ لئے نمبراں تے ہی تیرا مستقبل نربھر ہے، تاں اوہ اگوں کہندی، سوری میڈم، اگوں توں دھیان رکھاں گی۔ اوس دی حلیمی ویکھ کے میر روس دور ہو جاندا۔اوس مہینے دے آخری شنیوار ماپیاں تے استانیاں دی ملنی (پی.ٹی.ایم) سی تے سرکار ولوں اوس نوں میگا پی.ٹی.ایم. دے طورتے منان لئی وڈے پدھر تے پروگرام الیکیا گیا سی۔ سکولاں نوں ہدایتاں دتیاں گئیاں سن کہ اوہ بچیاں دے ماپیاں نوں لکھتی سدا پتر بھیجن اتے اوہناں لئی سکول وچ چاہ پانی دا پربندھ کرن۔ استانیاں نوں تاکید کیتی گئی سی کہ ایس میٹنگ وچ سبھ بچیاں دے ماں باپ آن۔ خاص کر کے دسویں اتے بارہویں دا کوئی بچہ اجیہا نہ ہووے، جس دے گھروں کوئی نہ آوے۔ استاد ماپیاں نوں بچیاں دی پڑھائی دی رپورٹ پیش کرن تاں جو اوہناں دے سدھار لئی سانجھے جتن کیتے جا سکن۔
میں شکروار نوں جماعت دے سبھ بچیاں نوں اوہناں دے ماں پیو لئی دعوت نامے دِتے اتے سبھ دے ماپیاں دا ایس میٹنگ وچ حاضر ہونا ضروری دسیا۔ پہلاں دو کڑیاں میرے کول آئیاں، اوہناں نے اپنے ماپیاں دے نہ آن دی کجھ مجبوری دسی۔ اوہناں دی گل سنن توں بعد میں اوہناں دے فون نمبر نوٹ کیتے اتے اوہناں دے ماتا پِتا نال فون تے گل کرن لئی کیہا۔ فیر سنجنا اٹھی تے میرے کول آ کے کہن لگی، میڈم! میرے گھروں تاں کوئی نہیں آ سکدا۔
میں پچھیا، کیوں، کیوں نہیں آ سکدا؟
ایس توں پہلاں کہ سنجنا کجھ بولدی، اوس دی سہیلی پون پریت بول پئی، میڈم! ایس دی ممی نہیں ہے۔ میں ویکھیا سنجنا دیاں اکھاں بھر آئیاں سن، میں وی جذباتی ہو گئی تے کیہا، سوری بیٹا، مینوں پتہ نہیں سی۔ توں اپنے پاپا نوں لے آویں۔
میڈم! پاپا تاں کِتے نہیں جاندے۔ اوہ تاں سویرے سویرے نشہ کرکے بیٹھ جاندے ہن بس۔ میرے سارے کم تاں میری دادی ہی کردی ہے۔ سنجنا نے کیہا۔
فیر توں اپنی دادی نوں ہی لے آویں۔ بیٹا، تیرے نمبر گھٹ ہن، اوہناں نال گل کرنی ضروری ہے۔
میڈم! دادی بڈھی ہو گئی ہے، اوس دے گوڈے دکھدے ہن، بہتا چل پِھر نہیں سکدی۔
مینوں کجھ اوڑ نہیں سی رہیا کہ میں اوس نوں کیہ کہاں۔ (جاری اے)